филология кафедрасы апталығының финалы-опофеозы ретінде өтті.  Іс-шара директордың оқу-өндірістік қызмет жөніндегі орынбасары К.С. Жунусованың бастамасымен өтті, ол осы таңғажайып адамды жеке өзі біліп қана қоймай, бүкіл дайындық кезеңінде кездесуді қызықты етіп қана қоймай, барлық қатысушыларды байыту үшін «материал алу» үшін қонақпен байланыстырушы буын болды. Кенжегарина А.А. жетекшілігімен филология кафедрасының барлық оқытушылары ғана емес, сонымен қатар МиИТ кафедрасының мүшелері, Салкенова М. К., Юркевич Т.А., Д.Ж. Тулепованың жетекшілігімен қатысты. - ерекше тосын сый дайындалды - оның колледжде болған әр минутын бейнелейтін фотоальбом. Жүргізуші Ткаченко Т.Е. жылы жағдай жасады және Сергей Александровичтің апта ішінде өткен іс – шараларға қатысқан студенттерге грамоталар тапсырғаны ерекше құнды болды: «Лингвистика білгірлері» филологиялық каруселі, «Колледж-менің мамандығымның негізі» эссесі, «Бір топ-бір кітап» акциясы. Бұл кездесудің мақсаты студенттерге де, мұғалімдерге де пайдалы әсер етті, өйткені бізге педагогикалық мамандықты насихаттау маңызды. Студенттер Қостанай облысының қызықты педагогы туралы білімдерін кеңейтті және барлық кездесу кәсіби мәдениетті қалыптастыруға, қазақстандық патриотизм мен азаматтыққа толы болды.
Сіз осылай өмір сүресіз және таңғажайып нәрсе жақын жерде екенін білмейсіз! Біз кітапханалардан, интернет гаджеттерінен материалдар, өлеңдер, әндер іздейміз және әрқашан бізге қажет нәрсені таба бермейміз. Мұғалімдерге бір нәрсе жетіспейді, сол аймақтық компонент. Оны алыңыз, жұмысыңызда қолданыңыз, біз қайда іздеу керектігін білеміз!
Имидж-кездесуіне дайындалып, сценариймен жұмыс жасай отырып, мен бұл адамды мүлдем білмедім, презентация материалынан мен өз бейнемнің көрінісін жасадым. Бірте-бірте бұл көрініс өзгеріп, кеңейіп, ақырында толығымен сәйкес келді.
Бұл адамның тағдыры қызықты. Ол мұғалім, бұрын айтқандай, әскери жетекші, әуесқой әнші және ән жазушы, ол тарихшы және өлкетанушы, ол есаул атағындағы казак, Алтынсарин ауданындағы Сібір казак әскерінің өкілі.  
Сергей Вечер Алтынсарин ауданы Докучаево ауылында тұрады және жұмыс істейді. «Бір кездері партия желісі бойынша ауылдан ауылға көшіп жүрген атасы, отбасын осында алып келген. Аялдама уақытша болды, бірақ ұлы Александр неміс арнайы қоныс аударушыларының қызы жергілікті Мария деген қызға ғашық болып қалды. Ол да оған ғашық болды. Атасы қолын бір сілтеп, әрі қарай кетті, ал Сергейдің әкесі болған ұлы Докучаевта қалды. Сергей Запорожье казактарының ұрпағы казак атасын да, 40-шы жылдары азаматтық құқығынан айырылған неміс атасын да мақтан тұтады. Оның өмірінде шағын отбасылық эпостар маңызды рөл атқарды».
Сергей Александрович қолын, жадын және азаматтық жауапкершілік сезімін қоятын орын тапты. Бұл жер - Лихаев. 1919 жылы мұнда «казактар қауырсындарда кесілді», ал өлкетанушы, ақын оларға крест қойып, ән арнады.
Өткен уақыт әлдеқашан бүгінге айналды. Өлкетанушының өзі тапқан мамонт қалдықтары туралы, Қарағайлы өзенінің жайылмасынан табылған қабір тасының сынықтары мен мүсіншесі туралы әңгімелері; және ол өзінің ұстазы деп санайтын Шалабаев Василий Амельяновичке деген ерекшке сезімі туралы, ол табылған заттармен, ойлармен бөлісе алатын адам өте әсерлі, сонымен қатар ол мистикаға сенеді. Өз тәжірибесінен, бақылауларынан мысалдар келтіре отырып, бізге белгісіз шыққан қабірді мазалаған адамдар ұзақ уақыт өмір сүрмегенін айтты, автор «қара қазушыларды» айыптайды.
Бүкіл кездесу туған өлкеге деген сүйіспеншілік, патриотизм сезімінен шабыттанды. Көптеген бард әндері, өлеңдері естілді. Автор студенттердің аудиториясын онымен бірге ән айтуға шақырып, залды бағындырды, бұл бірліктің күші және керемет қонаққа алғыс пен ризашылықтың белгісі болды. Ал өлеңдер? Мен олардың бәрін қайта оқығым келеді, ойланғым келеді, солай емес пе?

Каждая  тростинка  на  ветру
Мне  поет  нежней свирели  нежной.
Родину  свою  сильней  люблю,
Мало  для   нее  любови  прежней.
Делит  степь  соленый   Убаган,
А в  него  впадает  Каргалинка.
Просвистит о  прошлом  тарбаган,
И ласкает  щеки  ковылинка.
Дым  Отечества-величье и  покой.
Жаворонок  в  небе,  песня звонка.
Рвусь  к  тебе, как  конь  на  водопой.
Что ж, встречай,  родимая  сторонка.
Я  уйду  потом,  на  склоне  лет,
Полный  сил  или  бессилья  полный.
Буду  помнить холод  родников,
Наших  речек  ласковые  волны.
Буду  помнить - даже  вечный  сон
Не  заставит  позабыть  о  чуде.
Родина-прекраснейший  бутон,
Драгоценность  на  алмазном  блюде

Л.В. Юсова, филология кафедрасының оқытушысы